Sanat, bazen sözcüklerin yetmediği yerde nefes alır. Arnold Böcklin’in Ölüler Adası adlı tablosu, bakanı sonsuz bir hüzün ve esrar dolu bir dinginlik içinde bırakıyor. Sanki zamansız bir rüyanın içinde, derin bir sessizliğin ortasında kayboluyoruz. Kayalıklar arasına gizlenmiş, gri tonlara bürünmüş bir ada, ona doğru ilerleyen bir kayık ve bembeyaz bir siluet... Ölümü kucaklayan, huzurun ve bilinmezliğin eşikte beklediği bir dünyanın kapıları ardına kadar aralanıyor.
Böcklin bu eserde, insan ruhunun en derin korkularını ve huzura duyduğu özlemi iç içe geçiriyor. Koyu renklerin ve sert hatların yarattığı kasvet, kayıkta ilerleyen o beyaz siluetin umudu mu, yoksa kederi mi temsil ettiğini sorgulatıyor. Yolculuğun sonu belirsiz ama kaçınılmaz. Servi ağaçlarının hüzünlü duruşu, mitolojide ve sanatta ölümün ve sonsuzluğun bekçisi olarak bilinir. Burada ise kaybolan bir hikayenin sessiz tanıkları gibi dikiliyorlar.
Ressamın bu tabloyu, eşinin kaybının ardından duyduğu derin acıyla yaptığı söylenir. Belki de bu sahne, onun kendi ruhuyla hesaplaşmasıydı. Tablonun esrarı, ölümle yaşam arasındaki ince çizgide gizli. Böcklin, bu eseriyle izleyicisini bir düşünme molasına zorluyor: Bu ada, kaybolan ruhların son durağı mı, yoksa huzurun nihai evi mi?
Dali’den Freud’a kadar pek çok düşünür ve sanatçıya ilham olan bu eser, varoluşu ve ölümü sorgulayan herkes için bir durak noktasi gibi. Ve belki de Ölüler Adası, yalnızca bir resim değil; hepimizin bir gün yol alacağı o kaçınılmaz sessiz yolculuğun bir hatırası.
0 Yorumlar